Parafie w Polsce mają charakter terytorialny, w takim znaczeniu, że do parafii należą wszystkie osoby, które zamieszkują w jej granicach administracyjnych. Chodzi tu nie tyle o zameldowanie (co wiemy z doświadczenia często jest fikcją), ale o faktyczne zamieszkanie. To stałe lub tymczasowe zamieszkanie traci się przez odejście z miejsca połączone z zamiarem nie powracania (por. kan. 106 KPK).

Zatem moją parafią jest ta, na której terenie obecnie mieszkam (od min. 3 miesięcy) i proboszcz tej parafii jest moim duszpasterzem.

Jest dobrym zwyczajem zgłaszanie się nowych parafian do biura parafialnego w celu „zapisania się” w swojej parafii. Okazją do tego „zapisania się” są odwiedziny duszpasterskie, czyli kolęda, kiedy to duszpasterz wychodzi nijako naprzeciw swoich nowych parafian. Stąd min. bardzo ważna jest obecność wiernych podczas wizyty duszpasterskiej, jako potwierdzenie przebywania na terytorium parafii.

Słowo „zapisać się” zostało zaznaczone w cudzysłowie, ponieważ nie od tego aktu zależy przynależność do parafii, ale od rzeczywistego zamieszkania. W owym „zapisaniu się” chodzi raczej o przyznanie się do swojej parafii, tak by w odpowiednich sytuacjach parafia mogła przyznać się do swego parafianina czy parafianki, a mówiąc dokładniej, aby proboszcz tej parafii mógł w sposób odpowiedzialny wystawić opinię dotyczącą praktyk czy moralności swoim parafianom. Opinię tę jednak będzie w stanie wystawić, jeśli będzie miał możliwość poznać swoich parafian.

Prawo Kanoniczne nie posługuje się pojęciem „zameldowania”. Przynależność do parafii zależy od „zamieszkania” czyli faktycznego przebywania na terytorium parafii. Dlatego wszelkie formalności dotyczące udzielania sakramentów chrztu, I komunii św., bierzmowania, małżeństwa oraz celebracji pogrzebu katolickiego są prowadzone zgodnie z przepisami Prawa Kanoniczego czyli wg zamieszkania w parafii.

Kodeks Prawa Kanonicznego:

Kan. 515
1.Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi.

Kan. 518
Z zasady ogólnej parafia powinna być terytorialna, a więc obejmująca wszystkich wiernych określonego terytorium. (…)

Kan. 102
1.Zamieszkanie stałe nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat.
2.Tymczasowe zamieszkanie nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy.
3.Stałe lub tymczasowe zamieszkanie na terenie parafii nazywa się parafialnym; na terenie diecezji – chociażby nie w parafii – diecezjalnym.

Kan. 107
4.Zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe, każdy uzyskuje własnego proboszcza oraz ordynariusza

Twoja pomoc jest kluczowa dla kontynuacji i rozwoju naszych działań w Parafii.
Wspierając nas finansowo, przyczyniasz się do utrzymania i rozwoju naszego kościoła. Zachęcamy do regularnego wsparcia lub jednorazowych datków, które umożliwiają nam realizację naszej misji duchowej i społecznej.

Piąte przykazanie kościelne brzmi: troszczyć się o potrzeby Kościoła. Wyjaśnienie zasadności tego przykazania znajdujemy w Kodeksie Prawa Kanonicznego (kan. 222). Nakazuje on wiernym dbać o zabezpieczenie kultu w ich wspólnocie, prowadzenie działalności charytatywnej, wychowawczej, misyjnej itp. Wierni mają także obowiązek, każdy według swoich możliwości, dbać o materialne potrzeby Kościoła.

Przekazując darowiznę na cele kultu religijnego oraz na cele określone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (DzU z 2003 r., nr 96, poz. 873, z późn. zm.), można skorzystać z odliczeń od dochodu, w szczególności na podstawie art. 26, ust. 1, pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (DzU z 2000 r., nr 14, poz. 176, z późn. zm.) podczas składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu za dany rok podatkowy.

Łączna kwota odliczeń z tytułów określonych w art. 26, ust. 1, pkt 9 ustawy nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty stanowiącej 6% dochodu. Limit dotyczy łącznej kwoty darowizn dokonanych na wskazany powyżej cel. Oznacza to, że w takiej sytuacji należy w pierwszej kolejności zsumować wartość przekazanych darowizn, a następnie sprawdzić, czy nie przekraczają 6% uzyskanego dochodu.

Odliczenie stosuje się, jeżeli wysokość darowizny pieniężnej jest udokumentowana dowodem wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego, a w przypadku darowizny innej niż pieniężna – dokumentem, z którego wynika wartość tej darowizny oraz oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu. Dowodów tych nie należy dołączać do zeznania (PIT/O), należy je jednak przechowywać do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Na przekazie bankowym należy umieścić swoje dane (imię, nazwisko, adres) oraz dane parafii:

Parafia Rzymsko-Katolicka pw. Miłosierdzia Bożego
Rzeplin ul. Akacjowa 6
55 - 020 Żórawina
Nr rachunku: 27 1500 1067 1210 6008 8624 0000

Wpłaty najlepiej dokonywać przelewem na konto parafii, z adnotacją „darowizna na cele kultu religijnego”. Dokument przelewu jest dowodem dokonania darowizny.
Należy pamiętać, że przy najbliższym rozliczeniu, gdy rozliczamy dany rok kalendarzowy, odpisać możemy jedynie darowizny uczynione w tymże roku! Darowiznę na kościół można odliczyć od podatku dochodowego. W rozliczeniu podatku dochodowego (PIT) podatnik może odliczyć wydatki z tytułu darowizn na rzecz organizacji prowadzących działalność pożytku publicznego w ramach limitu 6% dochodu.